Passant
Hoe we straalden als we elkaar zagen
giechelden om alles, huilden
als vriendjes ons dumpten, door de
slappe lach van de bank gleden
Wanneer wilden we niet meer dezelfde
lippenstift, sijpelde twijfel in stiltes, werden
omhelzingen onhandig deelden we verdriet niet meer?
Vergaten we verjaardagen, wurmden
leugentjes zich in waarheden glipten
schimpscheuten tussen woorden?
Mijn ogen herkennen dierbare
contouren voor me in de rij mijn
hart danst mijn mond roept je naam
je ogen worden groot
je loopt weg
lang kijk ik je na
Ouder worden
Vertel me de pijn
van het dragen
het baren
het scheuren in de nacht.
Mijn wereld gekeerd
maar voltooid
als jij lacht
Vertel me de heimwee
van het zwaaien
het weggaan
het ontdekken de wereld in
jij nog zo klein
maar ook groot
in iedere zin
Vertel me de strijd
van grenzen verleggen
het botsen
van karakters in veiligheid
mijn armen gekort
jouw benen
gegroeid naar zelfstandigheid
Vertel me de trots
van een stapje terug
het besef
jij geen kind meer maar ouder
mijn wereld ontkiemd
onvoorwaardelijk verliefd
maar nog altijd een schouder
Maar zwijg me de stilte
van verwachten vervreemd
van het niets meer
Toch overbodig
Mijn wereld begoocheld
geen kind noch als ouder
heeft mij immers nodig
Schijn van tijd
Het is de schijn van alle tijd
te hebben wanneer we jong zijn
de toekomst is een woestijn
van loze anonimiteit
uren hangen dagen in de kroeg
zonder zorgen wordt verbeid
er is nog geen vergetelheid
het heden leeft genoeg
Tot het denken in ons knikt:
wie zijn wat waarvoor
omdat de tijd nu voelbaar tikt
vluchten we gehaast maar door
in snel beminnen met geveinsde taal
en versterven zo ons kort verhaal
Zee
Het duurde even voor ik het door had. In zeemodus banjerde ik langs het strand: hoofd in de wind, zon op mijn lijf, voeten door de golven.
Maar de wind draaide mee met mijn muizenissen waardoor ze als een boemerang terugwaaiden mijn hoofd in.
De kwallen die mij kwelden,gooide ik ver in zee. De branding spoelde ze meteen weer terug voor mijn voeten.
Toen ik mijn horizon wilde verbreden, trok de hemel dicht. De mist boven zee was net zo ondoordringbaar als de mist in mijn hoofd.
Nee, de zee had haar dag niet vandaag.
Kinderwens
Bier droogt op
in lege whiskeyglazen
vloeien nodeloos de shakes
vrij van wild spontaan gedrag
De avondlange tafel
vol met leven, vol met lust
transformeert tot zilveren schaal
van onbezonnenheid geblust.
wandelingen vol met dromen
in een nachtmerrie uitgesteld
handen liefdevol verstrengeld
samengeknepen in het zweet.
Harten die elkaar beroerden
onbevangen en gehaast
weggetikt in eenzaamheid
als een passieloos gevang
Misschien ooit werd een kalender,
steeds bepalend voor de dag
strepen voor en na een deadline,
een examen weer gefaald.
Niets dat klopt, een moordend ritme
wat de levensdrang bepaald.
In een glimlach duizend tranen.
als de moeite niet vertaald.
Oudjaar
Het gaat regenen
Natuurlijk gaat het regenen
En als het droog blijft
Dan waait het vast heel hard
Zij staat vast ook buiten
Natuurlijk staat ze buiten
En dan moet hij haar zoenen
Of op zijn minst een gelukkig nieuwjaar wensen
Hij wenst haar geen gelukkig nieuwjaar
Ze mag morgen nog onder een auto lopen
Liever nog vandaag
Dan is ze in ieder geval niet buiten
Volgend jaar gaat hij naar het buitenland
Voor hem geen oliebollen meer
Geen drank, geen gezelschapsspelletjes
Geen opgeklopte vrolijkheid
De verwachting vlak voor twaalven
De teleurstelling er na, de kater
Van hem hoeft het niet meer
Niet zonder haar.
Voor een vriend
Uitgewaaid, de kou nog in de kleren
zoek ik een plaats in de bruine kroeg
waar wij samen plegen te verteren
en menig uur ons in de morgen droeg
Tussen bloesem volledig uitgeteld
en witte asbak schuif ik aan de toog
de barman heft zijn arm en hoofd omhoog
verstrooid, een flesje tarwebier besteld
Mijn sigaret gloeit weg in vale as
die nooit als jij zal zweven op de wind
in mijn gedachten blijvend hoe je was
Nu help ik mij met biertje’s wijze les
tot straks als ik me weer met jou verbind
voor mij geschreven: hergist in de fles.
Verhalend vergezicht
Een vergezicht vertelt langdradige verhalen
als een wijd gesponnen web
van torenspits tot boomtop
van lage daken naar vage verten
Verhalen over druilerige dagen
vervuld van heimwee
naar een horizon die daagde
maar steeds opnieuw vervaagde
over hunkeren
naar liever lichter leven
naar oud verdriet vergeven
Tot een stormwind opsteekt
het wolkendek openbreekt
en alle verhalen
verdampen in zonnestralen
Veerboot naar Breskens
En altijd als ik Bresjes zie
de apenrots, de toren
een frisse bries ruik vanuit zee
de meeuwen weer kan horen
de achtkant van Quirinus zie in breed Bretons zwart wit,
dan ga ik alvast staan terwijl iedereen nog zit.
Mijn hart begint te juichen
ik geniet, waar ik ook kijk
zie de zon over de wieken
achter de hoge Scheldedijk
dat uitgestrekte polderland
de schoonheid van ‘de Plaat’
waar ik schapen grazen weet en die oude kerk nog staat.
Zodra de brede veerboot de haven binnenglijdt
sta ik als eerste aan de wal thuis en stressloos, alle tijd!
Zelfverzekerd voel ik ‘m
die ijzersterke band met de liefste van de wereld
op de mooiste plek van het land.