Dit is geen magazine. Dit is een ontdekkingsreis. Dit is plezier. Dit is lezen.
Het was maandag 30 juli, mijn reisgenoot Iris en ik zaten samen in de trein van Milaan naar Venetië. Het weer was warm, de lucht strak blauw. We zaten in een vrij rustige coupé, vier stoelen met een uitvouwbaar tafeltje er tussen. Terwijl buiten de wereld aan me voorbij trok, luisterde ik op mijn koptelefoon naar mijn muziek. Bij het nummer ‘Porcelain’ van Moby dwaalden mijn gedachten als vanzelf af naar de vakanties van vroeger. “Eerste liefde” verder lezen
Wat doe ik hier?
Morgen weer presteren
Vanaf kwart over twee kon de telefoon gaan. IJsberend liep ik door de kamer , wachtend op dat ene gouden moment dat ik in mijn dromen al zo vaak had beleefd. De dag die je wist dat zou komen en dan bedoel ik niet het koningschap van onze geliefde Willie.
Hoe was ik rondjes lopend in de kamer terecht gekomen? Daarvoor spoelen we even terug naar twee jaar geleden, in dezelfde kamer. Ik had net een telefoontje van mijn mentor gekregen met goed nieuws: ‘Ik wil je graag twee keer feliciteren, namelijk met je MAVO-diploma én met het feit dat je naar de HAVO mag.’ Prachtig. “‘They never believed in me, but I never believed ‘em’ (uit: Freedom van Abstract).” verder lezen