Dit is geen magazine. Dit is een ontdekkingsreis. Dit is plezier. Dit is lezen.
Eén keer per jaar bakte zijn moeder een stukje zalm voor hem. En de volgende dag een stukje kipfilet voor zijn tweelingbroer. Ze moesten het áltíjd uitleggen dat ze wél een tweeling waren maar tóch op twee verschillende dagen waren geboren. Hij, Koos, als eerste net voor middernacht en zijn broer Kees als tweede. Een uurtje later.
“Winkeldief?” verder lezen
Gewoon een boterham pakken, uit de broodla van tante B. Die geen echte tante was, maar onze ‘leenmoeder’. Gewoon omdat hij op dat moment daar was en trek in een boterham had. Eén boterham. Twee moest hij vragen. Gewoon tellen tot honderd bij het stand in de mand spelen op het garageplein, met G-P die de bal niet pakte als iemand riep ‘en de bal is voor P’.
“Berenjacht” verder lezen
Het gemeentelijk afvalbeleid was aangepast. Dat was ook wel te verwachten met een Groen-Christelijke coalitie. En zoals altijd zochten mensen het randje op.
“Een frisse start” verder lezen
De kerstperiode is voor de meeste stellen een maand vol stress. Ze maken ruzie over de taakverdeling, hun financiën en hun schoonouders, zo blijkt uit een Britse studie, onder 3000 Britten. Het gemiddelde stel heeft vier keer per dag ruzie, een vijfde van de stellen overweegt om uit elkaar te gaan tijdens de kerstperiode en 5 procent vraagt zich serieus af de relatie het nieuwe jaar nog wel haalt.
Nu zijn wij geen Britten maar toch.
Mijn oude school stond in een witte enclave ergens aan de kust. Dicht genoeg bij Amsterdam voor jonge docenten om met de trein naar ons dorp te komen. Jonge stadse docenten in ons onder een stolp gelegen dorp. Naast ons woonden twee vriendinnen van boven de zestig. Waarvan de mannen overleden waren, dachten we. Toch gezellig dat ze elkaar nog hadden. LHBT was waarschijnlijk net zo iets als een BLT Bacon Lettuce Tomato sandwich. Paarse vrijdag kenden we niet. Witte donderdag wel. En een regenboog vlag was een regenboog vlag. Zo’n witte enclave dus, onder een stolp.
“Lola” verder lezen
Gerrit had gezegd dat het kon gaan vriezen aan de grond. En als Gerrit zoiets zei dan klopte dat meestal wel. Gerrit had wat dat betreft eigenlijk alles mee. Hij had een uiterlijk waar pestkoppen en hun meelopers dol op zijn. Rood haar, sproeten en een vriendelijk wat bleek gezicht. Heldere ogen, het slanke lijf van een kamergeleerde en ruim bovengemiddeld intelligent. Laten dat nou juist eigenschappen zijn die hem op zijn huidige leeftijd zo’n betrouwbare uitstraling gaven. “Vorst aan de grond” verder lezen
Ik zag je net nog
In een houding, een gezicht
In een geur en in gedachten
Ik zag je net nog
En ook niet
Tijd verstrijkt en tijd verzacht
Tijd verwijd en tijd verdicht
Ik zag je net nog, in het licht
Jouw gezicht
Het was een mooie zomer. De eerste zomer ook dat hij niet met zijn ouders mee op vakantie zou gaan. Dat was zijn eigen keuze geweest. Zijn oudere broers vonden dat een suffe actie van hem. ‘Geniet er nog even van’ hadden ze gezegd. Nou, nee dus, hij bleef thuis. Beetje werken en vooral chillen. Dat lukte vrij aardig. Het was mooi weer dus hij hing veel rond op het strand. Beetje te veel werken, dat was natuurlijk wel vet kut.
“Gelukkigste jeugd ” verder lezen
Vandaag liep hij voor de verandering eens niet vloekend langs de kerk. Hij neuriede zelfs zachtjes toen hij naar de begraafplaats liep.
‘Bonjour Claudette’ fluisterde hij zachtjes naar zijn levensliefde, in alle richtingen waar ze zich zou kunnen bevinden. Hij stak de zojuist zorgvuldig afgesneden roos in de Pastis karaf op het graf.
‘Santé mon amour. Vandaag is een mooie dag.’ “Le Grand Départ” verder lezen
Wat had ie een hekel aan patjepejers. In van die grote terreinwagens alsof ze Parijs-Dakar gingen rijden. Die ze op hun grijs betegelde oprit onder hun carport neerzetten. Van die lui met geasfalteerde voortuinen met o zo leuke grafsteen grijze bloembakken waar elk onkruidsprietje werd platgespoten. Van die patjepejers met meer geld dan hij ooit zou verdienen omdat zij wel een vlotte babbel hadden.
“Buurtbarbecue” verder lezen
