Dit is geen magazine. Dit is een ontdekkingsreis. Dit is plezier. Dit is lezen.
Vandaag liep hij voor de verandering eens niet vloekend langs de kerk. Hij neuriede zelfs zachtjes toen hij naar de begraafplaats liep.
‘Bonjour Claudette’ fluisterde hij zachtjes naar zijn levensliefde, in alle richtingen waar ze zich zou kunnen bevinden. Hij stak de zojuist zorgvuldig afgesneden roos in de Pastis karaf op het graf.
‘Santé mon amour. Vandaag is een mooie dag.’ “Le Grand Départ” verder lezen
Wat had ie een hekel aan patjepejers. In van die grote terreinwagens alsof ze Parijs-Dakar gingen rijden. Die ze op hun grijs betegelde oprit onder hun carport neerzetten. Van die lui met geasfalteerde voortuinen met o zo leuke grafsteen grijze bloembakken waar elk onkruidsprietje werd platgespoten. Van die patjepejers met meer geld dan hij ooit zou verdienen omdat zij wel een vlotte babbel hadden.
“Buurtbarbecue” verder lezen
Sinds haar vader haar het verhaal had verteld, merkte ze dat haar andere dingen opvielen als ze over straat liep. Zoveel jaren had hij gewacht met het verhaal te vertellen. En dan juist op 5 mei kwam het verhaal er ineens uit. Hoeveel andere verhalen waren nog verstopt in het verleden? Hoeveel andere verhalen zouden een ander beeld geven van zijn jonge jaren. Gelukkig geen strafblad aan over gehouden.
“Een onvergetelijke moederdag” verder lezen
Als het een foto was geweest waren er drie beelden die de aandacht hadden getrokken.
De oude man in de witte djellaba met dito haar die schuin vooroverleunend op zijn stok midden op de rechter rijbaan stond.
De man die wijdbeens op zijn brommer zat. Het jongetje dat tegen zijn buik leunde terwijl hij glimlachend schuin omhoog naar de man keek. Het een paar jaar oudere meisje vlak bij de brommer met twee kleine ijsjes in haar hand.
Aan de overkant van de straat twee vrouwen. De een in een zwarte djelabba. De andere in een opvallend kort rokje, een vormeloos leren jack en waarschijnlijk sexy bedoelde, maar eigenlijk nogal plompe laarsjes, die haar in vleeskleurige panty gestoken benen niets extra’s gaven.
Eindelijk, eindelijk kon ze weer naar het koor. Ze had het echt gemist, maar met haar nieuwe baan, de verhuizing en alle andere stress had ze het niet kunnen opbrengen om te gaan. Thuis had ze alle songs geoefend en zelfs ook de choreo’s. Haar zoons riepen dan dat dat er vet achterlijk uitzag. Met een paar van haar stemgroep had ze ook de afgelopen maanden gezellig contact gehad, met die paar anderen natuurlijk niet. Maar ach, dat zou ook wel weer loslopen.
“Het koor” verder lezen
Haar altijd rationele en zuiver wetenschappelijk denkende vriend vond het maar onbegrijpelijke ‘wijven-mumbo-jumbo’. Zij had zelf jaren geleden besloten om haar kritische denkhoofd ‘uit te zetten’ tijdens de meditatieles. De analyse hoe het werkte liet ze dus gewoon maar voor wat het was. Ze kwam er altijd met een opgefrist hoofd en ontspannen lichaam vandaan. Voor het geval het spirituele gehalte haar te veel zou worden, had ze een taalkundig mooie mantra verzonnen ‘e n d’: effe niet denken.
“Chakra meditatie” verder lezen
Haar handtas hing loodzwaar aan haar schouder. Ze moest em nodig weer eens uitmesten. Ze kon er ook niets aan doen dat er altijd van alles in zat. Haar schoonzusje noemde dit dingen ‘voor als’. Erfelijk belast was ze. Haar oma had de stelregel ‘een dame gaat nooit op pad zonder een verschoninkje’. Daarmee bedoelde ze kousen, een schone onderbroek, een veiligheidsspeld en een stukje elastiek. Je zou maar eens zonder kunnen zitten… Haar moeder had steevast een paar knijpers en een postelastiek in haar handtas. Handig voor zo’n beetje alles. En zij? Nou ja er zaten allerlei nuttige dingen in haar handtas. Loodzwaar dat dan weer wel.
“Handige handtas” verder lezen
Zo was hij dus blijkbaar. Daar was ze nu wel achter gekomen. Het had wel even geduurd. Wel langer dan even eigenlijk. Bij elkaar wel een aantal jaren. Jaren dat ze het niet had gezien. Niet had willen zien? Niet had gehoord of willen horen. En zeker niet had willen voelen. Was ze blind geweest? En doof? Onoplettend? Ongevoelig? Was haar beroepsethiek als apotheker in slaap gesust door haar hunkering naar hem?
Elke dag zag ze hem, sprak ze hem. Ze rook hem ook. Als hij al lang weer in zijn eigen spreekkamer zat bleef zijn vertrouwde geur nog lang de medicijngeur in de apotheek verdringen. Geen overdreven, goedkope mannen-deo-lucht, beslist niet. Meer een briesje, een vleugje, homeopathisch verdund, niet traceerbaar maar o zo effectvol. “Beroepsethiek” verder lezen
Vanaf een afstandje bekeken ze hoe hun vrouwen bezig waren weg te gaan. Dat bezig zijn met weg gaan duurde in hun ogen altijd eindeloos lang. 157 appjes over en weer om tot een vertrektijdstip te komen. En dan bleek dat tijdstip ook nog eens boterzacht te zijn. Hoe anders deden ze dat in de mannengroep: fiets-trip-vergadering. Eerste kwartiertje zaken afspreken. Daarna lekker bieren.
Zwaai, zwaai! En weg waren ze. Hoe ze hadden kunnen bedenken dat 15.30 wegrijden op vrijdagmiddag handig was? Niet mee bemoeien. Biertje? Tien minuten later; telefoon. Staat X’s handtas nog daar? Ja die stond er nog. Daar waren ze weer! Niet eens ‘sacherijnig’, dat moest gezegd worden.
Zwaai, zwaai. Nu echt.
Wel lekker even een weekeind geen rekening houden met vrouwlief. “Vrouwen en Porselein” verder lezen
