hij zat daar steeds met pet en een doorleefde kop
een glimlach in zijn mooie ogen die zijn rijk verleden droegen
monter op vale groene bank vastgeklonken aan de witte muur
die ooit de oude stad van buiten scheidde met hoge poorten die gesloten werden
hij was gevierd om zijn verhalen die hij vertelde
zonder einde
simpel als een ware kunstenaar die de tijd van vroeger levend vulde
ik zat met anderen aan zijn voeten bij de groene bank geboeid naar hem te luisteren
zag hoe hij zijn woorden sprak
hoe zijn woorden plotseling echte beelden werden
de groene bank en ook de muur verdwenen
opeens leefde ik in zijn verleden
als in een zucht vergat ik mezelf
pas in de schemering ging ik weg
lopend in een duistere droom
totdat ik bij het rode stoplicht kwam en opeens in grote vreemdheid wakker werd.
