Geplaatst op

Bestaan

Mijn moeder is mijn naam vergeten
wie bent u, vraagt ze ontdaan terwijl 
haar vingers heuveltjes huid kneden 
die minuten blijven staan
 
Mijn zoon weet niet meer waar ik 
woon maar hij belt en vertelt hoe 
hij sloopt wat oud is en vergaan, hoe 
hij huizen bouwt als bunkers 
die de tijd zullen doorstaan
 
Ik vul onze scheuren, strijk ze glad met 
geborgenheid en innige zinnen vol hoop 
en samen, noem onze diepste namen 
bevestig ons bestaan
Geplaatst op

Afstand

Vaak wandelde de vrouw in het polderbos, behendig slalommend tussen andere wandelaars, genoot ze van deze virusvrije oase in lentepracht. Geen vuiltje aan de lucht zou je denken. Dat klopte. Meestal.
Op een warme middag liep op het bospad een kleine kaarsrechte gestalte. In een keurig pak, een geruite pet op, leunend op een wandelstok, naderde hij haar langzaam. “Afstand” verder lezen

Geplaatst op

Realiteit

Want waar anders was de
waarheid
dan in de plaatsen waar we
woonden en waar
jouw ziel nog rondwaart
 
Zo beschreven bestaat er
geen verschil tussen
liefde en verlies
of hoogstens
leegte die waardevol
en dierbaar is

Geplaatst op

Passant

Hoe we straalden als we elkaar zagen 
giechelden om alles, huilden 
als vriendjes ons dumpten, door de
slappe lach van de bank gleden

Wanneer wilden we niet meer dezelfde 
lippenstift, sijpelde twijfel in stiltes, werden 
omhelzingen onhandig deelden we verdriet niet meer?
Vergaten we verjaardagen, wurmden 
leugentjes zich in waarheden glipten 
schimpscheuten tussen woorden?

Mijn ogen herkennen dierbare 
contouren voor me in de rij mijn 
hart danst mijn mond roept je naam 
je ogen worden groot 
je loopt weg
lang kijk ik je na

Geplaatst op

Zee

Het duurde even voor ik het door had. In zeemodus banjerde ik langs het strand: hoofd in de wind, zon op mijn lijf, voeten door de golven.

Maar de wind draaide mee met mijn muizenissen waardoor ze als een boemerang terugwaaiden mijn hoofd in.

De kwallen die mij kwelden,gooide ik ver in zee. De branding spoelde ze meteen weer terug voor mijn voeten.

Toen ik mijn horizon wilde verbreden, trok de hemel dicht. De mist boven zee was net zo ondoordringbaar als de mist in mijn hoofd.

Nee, de zee had haar dag niet vandaag.

Geplaatst op

Verhalend vergezicht

Een vergezicht vertelt langdradige verhalen
als een wijd gesponnen web
van torenspits tot boomtop
van lage daken naar vage verten

Verhalen over druilerige dagen
vervuld van heimwee
naar een horizon die daagde
maar steeds opnieuw vervaagde
over hunkeren
naar liever lichter leven
naar oud verdriet vergeven

Tot een stormwind opsteekt
het wolkendek openbreekt
en alle verhalen
verdampen in zonnestralen