Dit is geen magazine. Dit is een ontdekkingsreis. Dit is plezier. Dit is lezen.
De vorm van haar benen prikkelt mijn fantasie. Ze zijn slanker dan enig damesbeen dat ik ooit zag. Het lijken stokjes. Alleen de lichte bolling ter hoogte van haar kuiten verraadt dat de zwarte panty echte meisjesbenen omhult. Scherpe hakken laten haar benen nog langer lijken. Ze zijn torenhoog maar dat lijkt haar niet te deren. Zwierig loopt ze voor me. Zo strak vormgegeven dat ze getekend lijkt met een kleurdoos met nog maar één potlood. Zwart.
“Dame in zwart” verder lezen
Juist nu het lukt te een beetje te ontspannen zie ik het. Fietsen in het donker: ik probeer het te vermijden, maar in de winter ontkom ik er niet aan. De fotografiecursussen voor volwassen die ik geef zijn altijd ’s avonds. Dikke wolken maken deze dinsdagavond nog donkerder. Halverwege mijn derde ‘lage buik-ademhaling’ – een trucje van de psycholoog – zie ik iets oplichten op het donkere laantje. Ik trap door. Adem in… Is het een gezicht?! Stop jezelf iets in te beelden! …. Adem uit. Ik kijk naar mijn stuur en weer vooruit. Het is er nog. Een wit gezicht. Boven een pak. Wit. Ik klem mijn hand om de telefoon in mijn rechter jaszak en trap door. Vlakbij nu. Het is geen gezicht, het is een masker. Pierrot. Rode lippen, witte wangen met zwarte tranen. Hij draait zijn hoofd. Kijkt. Er is iets onmiskenbaar triests in zijn houding. Dat zit hem niet alleen de tranen. Het zijn zijn schouders, afhangend in de witte overall. Het is zijn slepende stap. Dan doe ik iets dat ik van mezelf nooit had verwacht. Ik rem en stap af. ‘Gaat het?’
“Pierrot” verder lezen
Ze is niet wat je ziet. Die lach, dat is ze niet. Net zo min als die iets te blote jurk. Het zoete parfum. De pumps met priemende hakken. Dat is ze allemaal niet. Ik snap het hoor, als je het niet meteen ziet. Het heeft mij ook een tijdje gekost.
“Vraag het nooit” verder lezen
Haar ademhaling wordt regelmatiger. Voorzichtig staat hij op. Hij schiet in zijn spijkerbroek en t-shirt. Bij een kreetje van zijn jongste bevriest hij, zijn hoofd gebogen onder het lage tentdak. Het blijft stil. Hij ritst de tent open en ademt de frisse nachtlucht in. Vlug naar de auto. Hij laat de lampen uit als hij wegrijdt.
“Roofvis” verder lezen
Toen hij het allemaal niet meer wist besloot hij te gaan vliegeren. Wellicht zou de zeelucht zijn kop leegwaaien. Op een eenzame wandelaar met zijn hond na was het strand leeg. Niet nadenken, zei hij tegen zichzelf. Touw afrollen en vliegeren. De vlieger danste in de wind. Steeds harder trok de zuidwester aan het touw. Zijn voeten kwamen los van de grond. Wat zal het ook, dacht hij, ik weet het toch allemaal niet meer, en liet zich meevoeren.
“Sprookje voor wie het niet meer weet” verder lezen
Op straat ligt een touwtje. Het is lichtblauw en roze. Twee in elkaar gedraaide strengen. Ze volgt het met haar ogen. Waar eindigt het? Af en toe schuift de wind het heen en weer. Ze pak het en trekt eraan. Het geeft niet mee. Verwachtingsvol kijkt ze naar het einde van de straat. Zou er iemand tevoorschijn komen?
“Roze of blauw” verder lezen
De arts waarschuwde me al. Toch schrik ik als ik haar zie.
Ik zag haar huilen van het lachen toen ze van haar stoel viel nadat ze met mama de fles Licor 43 leeg had gedronken. Ik was erbij toen ze uit haar broek scheurde en boodschappen deed in paps veel te kleine wielerbroekje. Ze brulde als een leeuw toen Nederland Europees Kampioen voetbal werd. Mijn lieve, mooie, gekke tante Esmaralda. Nooit zag ik haar zo kwetsbaar.
“Felroze” verder lezen
Twee straten voor het Van der Valk springt het stoplicht op rood. Twee minuten voor drie. Hij trommelt ongeduldig op het stuur. Zijn blik dwaalt af. Zijn hart maakt een sprongetje. Haar auto staat in de rij naast hem. Ze ziet hem niet, staart strak naar het stoplicht. Even zweeft zijn hand boven de claxon. Nee, denkt hij dan, nu alleen kijken. Genoeg tijd om te praten straks. “Woensdagmiddag, drie uur” verder lezen
In de warmte van haar dekbed lijkt het alsof hij tegen haar aan ligt. Ze duwt haar billen naar achteren en zucht. Niets dan koud laken. Al wekenlang droomt ze zijn handen op haar lijf. Duizend interpretaties geeft ze aan een blik. ’s Nachts speelt haar hoofd ermee. Het gaat door herinneringen als een hand door een sierradendoosje. “Evenbeeld” verder lezen
Ze staart al zeker tien minuten naar de schilderijen zonder iets te zien. Theo’s woorden galmen zo luid in haar hoofd dat er geen ruimte is voor iets anders. Na veel zeuren ging hij eindelijk mee. Ze wilde al zo lang naar het Rijksmuseum. Voor de Nachtwacht vraagt ze waarom hij zo stil is. Het is toch geweldig dit werk in het echt te zien? Hij houdt zijn blik strak op het schilderij gericht. ‘Ik geloof dat ik niet meer verliefd op je ben.’ “Vliegende storm” verder lezen
