Dit is geen magazine. Dit is een ontdekkingsreis. Dit is plezier. Dit is lezen.
Vandaag speel ik weer gisteren
Sla de dag een keer terug
Laat de wijzers mij vertellen
Van we gingen veel te vlug
Twee horloges, vier agenda’s
Keurig in een leven langs elkaar
Ik blader terug naar uren eerder
Maak een afscheid ongedaan
Hoor de liefde in mijn zwijgen
Voel de woorden die ik niet zong
Wij voor eens
Jij voor eeuwig
Nu de tijd het van ons won.
Vertel me de pijn
van het dragen
het baren
het scheuren in de nacht.
Mijn wereld gekeerd
maar voltooid
als jij lacht
Vertel me de heimwee
van het zwaaien
het weggaan
het ontdekken de wereld in
jij nog zo klein
maar ook groot
in iedere zin
Vertel me de strijd
van grenzen verleggen
het botsen
van karakters in veiligheid
mijn armen gekort
jouw benen
gegroeid naar zelfstandigheid
Vertel me de trots
van een stapje terug
het besef
jij geen kind meer maar ouder
mijn wereld ontkiemd
onvoorwaardelijk verliefd
maar nog altijd een schouder
Maar zwijg me de stilte
van verwachten vervreemd
van het niets meer
Toch overbodig
Mijn wereld begoocheld
geen kind noch als ouder
heeft mij immers nodig
Bier droogt op
in lege whiskeyglazen
vloeien nodeloos de shakes
vrij van wild spontaan gedrag
De avondlange tafel
vol met leven, vol met lust
transformeert tot zilveren schaal
van onbezonnenheid geblust.
wandelingen vol met dromen
in een nachtmerrie uitgesteld
handen liefdevol verstrengeld
samengeknepen in het zweet.
Harten die elkaar beroerden
onbevangen en gehaast
weggetikt in eenzaamheid
als een passieloos gevang
Misschien ooit werd een kalender,
steeds bepalend voor de dag
strepen voor en na een deadline,
een examen weer gefaald.
Niets dat klopt, een moordend ritme
wat de levensdrang bepaald.
In een glimlach duizend tranen.
als de moeite niet vertaald.
Hij bouwt windmolens van briefpapier
woorden vervagen in de vouwen
zinnen die elkaar eerst niet zagen
liggen boven op elkaar
Zijn tranen maken vlekken
verdrinken woorden
brengen nieuwe vormen voort
op een bedorven wit papier
En als hij lacht
kraken de vouwen
buigen zinnen met hem mee
De buitenkant is slechts beschreven
met de beelden
die hij reflecteert
Van binnen is het de leegte
die zijn angst om falen
registreert
Gevangen in technologie de vrijheid tegemoet.
dat was vakantie
In een lijn
onderweg
naar waar iedereen hoorde te zijn.
En ik keek naar buiten
zag zelfbedachte lijnen
verdwijnen
en de wereld niet meer
dan een doorgestikte deken
waar iedere laag
de ander ondersteunt
En de maker bloedde
met toewijding
huizen en steden
niet meer dan een weeffout
opgenomen in stof.
en het stiksel geen scheiding
enkel de overgang naar door
En ik wist de vele kleuren
hoorden allemaal bij het geheel
En de afstand
slechts een passend onderdeel
en ik?
Niet meer dan slechts een stipje
dat het eventjes begreep.
