Dit is geen magazine. Dit is een ontdekkingsreis. Dit is plezier. Dit is lezen.
Ze slaapt rustig
in de slaapkamer hiernaast
dus ze komt het niet te weten
als wij stilletjes
niets zeggen
laat me strelen
laat me voelen
ach, ik weet dat je het wil
dit is toch duidelijk meer
dan vriendschap
wat ik nu ga doen
maakt het verschil
nee, het zijn echt niet je ogen
of die aanstekelijke lach
het gaat ook niet om je
krullen die dansen op je rug
Nee, echt geloof me nou mijn lief
dit is puur om mij en jou
of misschien beter gezegd
enkel om mij en mijn gerief.
Het is niet het moment
van arriveren
maar de terugkeer
die ons ontvreemdt “In regeneratione” verder lezen
dat het brood van de geitjes steelt
dat het bos vol stokken vindt
zo’n kind
dat in plassen springt
en iedere dag als nieuw bezingt
zo’n kind
dat het fatsoen van mes en vork niet kent
dat met een vrij hart op iedere vriendschap afrent
Zo’n kind
voor wie verdriet na een lach is verdwenen
voor wie vrijheid gelijk is aan leven.
Mijn kind
blijf altijd
zo’n kind.
Je was
verloren
hing eenzaam
aan de lijn “Was gebleven waar je was” verder lezen
Laat zijn jas maar hangen
aan het kleine haakje in de gang
als een overwinning
die fluistert:
Hij is niet weg
Nog niet versleten schoenen
uit de pas
naast het speelgoed op de grond
en een te groot voetbal shirt
dat gelaten wacht
tot het past
Stukken van een puzzel
verspreid over het kleed
het nog op te maken bed
bedekt met kleren
en favoriete knuffels
die vredig slapen
tekeningen dansend door de kamer
en
als je heel goed kijkt
een verlanglijstje
voor een nooit te vieren verjaardag.
laat het allemaal liggen
stop niet in dozen
Het gelach van een kleine jongen
die vecht
Laat het allemaal daar
op zijn plek
als een bittere overwinning
die schreeuwt
Hij gaat nooit weg
‘Ik wil dansen,’ zeg je
en je sleurt me mee de dansvloer op.
Jouw handen om mijn middel
gaan vervolgens een eigen weg
over mijn lichaam
ik voel je lijf,
warm tegen het mijne
we draaien, verlangen
improviseren de liefde
op ons eigen ritme
jouw aftershave
kronkelt om mijn parfum
zelfde merk, andere versie
ik houd van die geur
ik voel je wang
langs mijn lippen
bijna
bij jouw mond
wij mogen dit
je zegt geen woorden
Wij zijn de dansers van ons leven.
Ik zie jouw lief naar ons kijken
en we weten
Jij bent dronken
en ik nuchter
In gedachte kus ik je
Met mijn ogen dicht
kan ik dansen
Ik stap terug
en sta je af
tot een volgende dans.
Vandaag speel ik weer gisteren
Sla de dag een keer terug
Laat de wijzers mij vertellen
Van we gingen veel te vlug
Twee horloges, vier agenda’s
Keurig in een leven langs elkaar
Ik blader terug naar uren eerder
Maak een afscheid ongedaan
Hoor de liefde in mijn zwijgen
Voel de woorden die ik niet zong
Wij voor eens
Jij voor eeuwig
Nu de tijd het van ons won.
Vertel me de pijn
van het dragen
het baren
het scheuren in de nacht.
Mijn wereld gekeerd
maar voltooid
als jij lacht
Vertel me de heimwee
van het zwaaien
het weggaan
het ontdekken de wereld in
jij nog zo klein
maar ook groot
in iedere zin
Vertel me de strijd
van grenzen verleggen
het botsen
van karakters in veiligheid
mijn armen gekort
jouw benen
gegroeid naar zelfstandigheid
Vertel me de trots
van een stapje terug
het besef
jij geen kind meer maar ouder
mijn wereld ontkiemd
onvoorwaardelijk verliefd
maar nog altijd een schouder
Maar zwijg me de stilte
van verwachten vervreemd
van het niets meer
Toch overbodig
Mijn wereld begoocheld
geen kind noch als ouder
heeft mij immers nodig
Bier droogt op
in lege whiskeyglazen
vloeien nodeloos de shakes
vrij van wild spontaan gedrag
De avondlange tafel
vol met leven, vol met lust
transformeert tot zilveren schaal
van onbezonnenheid geblust.
wandelingen vol met dromen
in een nachtmerrie uitgesteld
handen liefdevol verstrengeld
samengeknepen in het zweet.
Harten die elkaar beroerden
onbevangen en gehaast
weggetikt in eenzaamheid
als een passieloos gevang
Misschien ooit werd een kalender,
steeds bepalend voor de dag
strepen voor en na een deadline,
een examen weer gefaald.
Niets dat klopt, een moordend ritme
wat de levensdrang bepaald.
In een glimlach duizend tranen.
als de moeite niet vertaald.
Hij bouwt windmolens van briefpapier
woorden vervagen in de vouwen
zinnen die elkaar eerst niet zagen
liggen boven op elkaar
Zijn tranen maken vlekken
verdrinken woorden
brengen nieuwe vormen voort
op een bedorven wit papier
En als hij lacht
kraken de vouwen
buigen zinnen met hem mee
De buitenkant is slechts beschreven
met de beelden
die hij reflecteert
Van binnen is het de leegte
die zijn angst om falen
registreert
