500 Magazine aan zee

Nu is het opeens achterhaalt en valt het voor sommigen zelfs onder mishandeling. Wat een onzin. Laat niemand hem vertellen hoe hij zijn koningin moet behandelen. Bertrand bekijkt zijn gemanicuurde handen en glimlacht tevreden. Vanavond gaat hij zorgen dat zij niet meer weggaat. Net als zijn vrouw. Haar geeft hij ook precies de ruimte die ze nodig heeft om tevreden te blijven, niet meer. Voorzichtig en weldoordacht heeft hij haar langzaam afhankelijk van hem gemaakt. Hij doet wat zij wil, maar maakt haar niet wijzer. Zo blijft ze hem nodig hebben. Tevreden wrijft hij in zijn handen. “De ingeknipte koningin” verder lezen

De donkere golven komen loom als olie aanglijden vanuit het westen en verdwijnen onder de boot. Ik dein mee, mijn oren gespitst voor het GPS-signaal dat ik de zuidelijkste punt van Zuid-Afrika zal passeren. “Ontmoeting op zee” verder lezen

‘Pssst, kom, even apart, ik moet je iets vertellen, nee niet zo dichtbij.  Ik heb gisteren iets vreselijks gedaan. Ssst, ze kijken, even wachten. 
“Bekentenis” verder lezen

Ik ken de mensen bij wie ik woon best goed nu. Soms struikel ik over mijn eigen poten, die worden almaar groter en soms doen ze ook pijn. Ik wil vooral lekker spelen, maar mijn baasjes willen dat ik ook dingen leer. Dus moet ik naar school. Er zijn allemaal andere honden met hun baasjes. Ik weet nooit wie ik het eerst moet begroeten, nou ja dan degene maar die het dichtst bij is, maar daar is er nog één en nog één en… Oh en daar heb je het leukste baasje met de lekkerste snoepjes. Nee, natuurlijk is dat niet mijn eigen baasje, die heeft snoepjes die ik al lang ken. 
“Hondenschool” verder lezen

“Snotverdomme”, gromt de oude man als hij met zijn gammele fiets bij het bankje aankomt. “Is mijn plekje bezet!” “Je kunt er wel bij komen zitten”, nodig ik hem uit. Maar dat is hij niet van plan. Mokkend als een klein kind loopt hij met de fiets aan de hand naar een krakkemikkig bankje even verderop. 
“Twee biertjes” verder lezen

Als je mensen vraagt naar hun favoriete woord, krijg je zelden tweemaal hetzelfde antwoord. Een scala aan prachtige woorden passeren de revue. Er zijn verschillende stromingen: “De mooie woorden kiezer” bijvoorbeeld. Een groep die de betekenis van het woord net zo belangrijk vindt als de schoonheid van het woord zelf.  Sommige mensen kiezen liever een complex woord omdat het zo eloquent overkomt. De bewondering van anderen over de uitspreker van het favoriete woord is belangrijk onderdeel van de bewondering van het woord zelf. En dan heb je nog de klankenkiezers. Zij kiezen hun woord omdat er lekker veel dezelfde letters aanwezig zijn of omdat de klanken van het woord overeenkomen. Binnenrijm doet het binnen deze groep geweldig. Een afgeleide van de “klankenkiezers” zijn de “ritmiekkiezers”. Ze vinden het fijn als een woord lekker ritmisch klinkt. Een mooi amfybrachis kan een lust voor het ritmische oor zijn. 
“Woordmijmering” verder lezen

‘De sprookjes zijn weg’. Ze klinkt moedeloos. ‘Het is niet dat er niks gebeurt. Alleen maakt mijn hoofd er geen verhalen meer van.’ Ik troost haar met thee. Leg mijn hand op haar arm. Vertel iets onbenulligs over werk. Ze luistert en knikt. Maar het vonkje in haar ogen is weg. “Hoe ik de sprookjes van Edina terugvond” verder lezen

Zoemend werd ze begeleid naar de verende bodem van zachte aarde, bladeren en de planten van vorig jaar. De muggen leken hun goedkeuring te geven aan deze beweging want ze leken nog harder te trillen, instemmend geluid te maken en pas op de plaats te maken om haar in ogenschouw te nemen. Zo tenminste ervoer Geza dat. Ze kon niet meer, verdwaald als ze was in dit Elzebroekbos. Een moeras van stilstaand water, elzen en kamperfoelie vervolmaakten de lucht tot een ranzig parfum. Zo was heel Nederland meer dan 2000 jaar geleden. Nu nog in hier en daar in grotere en kleinere gebieden te vinden. Geza had besloten, afdwalend van het Pieterpad, dit omweggetje te nemen. Tenminste, dat was de bedoeling. Ze was heftig verdwaald, had in rondjes gelopen, was in het moeras gevallen en alles was vies en nat inclusief haar kekke witte sokjes. Haar telefoon werd, als hij het nog deed, opgenomen door de muggen en merels ergens achter haar. “Het bed van muggen, de muggenman en de stilte” verder lezen

Ga je nú hardlopen? Vroeg hij verbaasd. De hele ochtend had ze lopen dreutelen, eerst eindeloos in pyjama en daarna in sportkleren en nét nu hij dikke vette wolken aan zag komen trok ze ineens haar hardloopschoenen aan. “Geen wolkje aan de lucht” verder lezen