Dit is geen magazine. Dit is een ontdekkingsreis. Dit is plezier. Dit is lezen.
In het zaaltje is het benauwd. Het ruikt er naar het dagmenu van gister: vis met gebakken aardappeltjes en – uiteraard- doperwten.
Men is boos, men is ontevreden, men is slim maar heeft geen opleiding, men is arm en men wantrouwt De Overheid. Modder waaruit mooie dingen kunnen groeien. Maar nu even niet. “Bewonersavond” verder lezen
Je was
verloren
hing eenzaam
aan de lijn “Was gebleven waar je was” verder lezen
Vandaag liep hij voor de verandering eens niet vloekend langs de kerk. Hij neuriede zelfs zachtjes toen hij naar de begraafplaats liep.
‘Bonjour Claudette’ fluisterde hij zachtjes naar zijn levensliefde, in alle richtingen waar ze zich zou kunnen bevinden. Hij stak de zojuist zorgvuldig afgesneden roos in de Pastis karaf op het graf.
‘Santé mon amour. Vandaag is een mooie dag.’ “Le Grand Départ” verder lezen
Laat zijn jas maar hangen
aan het kleine haakje in de gang
als een overwinning
die fluistert:
Hij is niet weg
Nog niet versleten schoenen
uit de pas
naast het speelgoed op de grond
en een te groot voetbal shirt
dat gelaten wacht
tot het past
Stukken van een puzzel
verspreid over het kleed
het nog op te maken bed
bedekt met kleren
en favoriete knuffels
die vredig slapen
tekeningen dansend door de kamer
en
als je heel goed kijkt
een verlanglijstje
voor een nooit te vieren verjaardag.
laat het allemaal liggen
stop niet in dozen
Het gelach van een kleine jongen
die vecht
Laat het allemaal daar
op zijn plek
als een bittere overwinning
die schreeuwt
Hij gaat nooit weg
Aan de rand van het vers gedolven graf keek hij naar beneden. Het graf was dieper dan hij had verwacht. Voorzichtig ging hij naast het graf zitten, zijn benen bungelend over de rand. Hoe zou het zijn om onder in het graf op de bodem te liggen. Hij aarzelde even, zette zich toen af en sprong naar beneden. Stukjes aarde, afkomstig van de rand, vielen hem achterna.
“Verwenteling” verder lezen
Snel ingrijpen na een herseninfarct is van groot belang. Hoe langer een deel van de hersenen zonder zuurstof blijft, hoe kleiner de kans op herstel. Na haar herseninfarct moet het ongeveer zestien uur hebben geduurd voor een vriendin mijn moeder vond. Ze was er slecht aan toe, een verlamde arm, onderkoeld, verward en bang. Ze kon niet meer praten.
“Dichtbij de dood” verder lezen
‘Ik wil dansen,’ zeg je
en je sleurt me mee de dansvloer op.
Jouw handen om mijn middel
gaan vervolgens een eigen weg
over mijn lichaam
ik voel je lijf,
warm tegen het mijne
we draaien, verlangen
improviseren de liefde
op ons eigen ritme
jouw aftershave
kronkelt om mijn parfum
zelfde merk, andere versie
ik houd van die geur
ik voel je wang
langs mijn lippen
bijna
bij jouw mond
wij mogen dit
je zegt geen woorden
Wij zijn de dansers van ons leven.
Ik zie jouw lief naar ons kijken
en we weten
Jij bent dronken
en ik nuchter
In gedachte kus ik je
Met mijn ogen dicht
kan ik dansen
Ik stap terug
en sta je af
tot een volgende dans.
Haar ademhaling wordt regelmatiger. Voorzichtig staat hij op. Hij schiet in zijn spijkerbroek en t-shirt. Bij een kreetje van zijn jongste bevriest hij, zijn hoofd gebogen onder het lage tentdak. Het blijft stil. Hij ritst de tent open en ademt de frisse nachtlucht in. Vlug naar de auto. Hij laat de lampen uit als hij wegrijdt.
“Roofvis” verder lezen
Woest was ze toen ze het ontdekte…
Hij heeft een chauffeur. Die rijdt graag en houdt van kilometers vreten terwijl de man in kwestie werkt of uitrust van bijvoorbeeld de uitputtingsslag die hij op zijn ‘oude mannen’ sportclub’ onderging. Of wanneer hij moet bijkomen van de bubbels die na afloop van die inspanningen vaak achterover geslagen worden, een bijna wekelijkse mores ten gevolge van een verjaardag, een pasgeboren kleinkind of een geslaagde prostaatoperatie. Dit keer is het de borrel op het verjaardagsfeestje van zijn kleindochter in Haarlem die de chauffeur op de late avond weer achter het stuur van zijn rode vliegende tapijt doet plaatsnemen. Op naar Groningen.
“Muiltje” verder lezen
Bij mij in huis zwerft zonder vaste woon- of verblijfplaats een oude lijst met daarin een trouwfoto. Dat ik ‘m niet ophang, heeft alles te maken met de bruid op de foto, mijn oudtante uit de Zuiderstraat in Zandvoort. In onze strenge en godvruchtige familie was zij de vrijdenker, die haar eigen gang ging, en zich niet liet vangen door regels of gebruiken.
“Engel” verder lezen