Dit is geen magazine. Dit is een ontdekkingsreis. Dit is plezier. Dit is lezen.
Zo’n vrijdag heb ik nog nooit meegemaakt, denkt Mat. Hij kijkt peinzend naar de fonkelnieuwe espressomachine op het koffiebarretje in Mats Foonshop. Hij kijkt ook peinzend naar de grote, dikke Bor, met zijn lange rode haar en woeste rode baard, die terugkijkt en z’n ogen vriendelijk dichtknijpt.
“Vrienden” verder lezen
Met een zucht ploft hij op het bankje neer. Hij is de tel een beetje kwijt, is dit de achtste winkel of de twaalfde? Zijn vrouw komt voor hem staan.
‘Deze?’
‘Mooi’, mompelt hij. ‘Kleur staat je goed, meteen kopen!’
‘Maakt de jurk me niet bleek?’ twijfelt zij. Te dik misschien? Ik probeer toch nog een andere.’
Hij zucht nogmaals en kijkt wat om zich heen.
Begin dit jaar vertelden columnisten van De Volkskrant hoe hun verhalen tot stand kwamen. Maarten Ka was benieuwd hoe dat zat bij de schrijvers van 500 Magazine aan Zee. Een aantal wilde dat wel vertellen.
“Hoe schrijf je jouw verhaal?” verder lezen
Op straat ligt een touwtje. Het is lichtblauw en roze. Twee in elkaar gedraaide strengen. Ze volgt het met haar ogen. Waar eindigt het? Af en toe schuift de wind het heen en weer. Ze pak het en trekt eraan. Het geeft niet mee. Verwachtingsvol kijkt ze naar het einde van de straat. Zou er iemand tevoorschijn komen?
“Roze of blauw” verder lezen
Hoe we straalden als we elkaar zagen
giechelden om alles, huilden
als vriendjes ons dumpten, door de
slappe lach van de bank gleden
Wanneer wilden we niet meer dezelfde
lippenstift, sijpelde twijfel in stiltes, werden
omhelzingen onhandig deelden we verdriet niet meer?
Vergaten we verjaardagen, wurmden
leugentjes zich in waarheden glipten
schimpscheuten tussen woorden?
Mijn ogen herkennen dierbare
contouren voor me in de rij mijn
hart danst mijn mond roept je naam
je ogen worden groot
je loopt weg
lang kijk ik je na
Tijdens de pauze in mijn werk houd ik er kleurrijke vrienden op na. Het zijn fijne raadgevers en uiterst relaxed. Dat laatste apprecieer ik, want dat dragen ze dan op mij over. Ohm mmm.
Dat zit zo.
Nijlpaard en Konijn zitten dicht tegen elkaar aan in de speelgoeddoos. Nijlpaard met zijn pootjes als stompjes recht vooruit, Konijn met haar vier poten verstopt onder haar lijf.
‘Het is weer zover hè,’ zegt Konijn en ze zucht diep.
Ze slaapt slecht, piekert veel en nu zit ze bij mij in de spreekkamer.
“Grens” verder lezen
Als het een foto was geweest waren er drie beelden die de aandacht hadden getrokken.
De oude man in de witte djellaba met dito haar die schuin vooroverleunend op zijn stok midden op de rechter rijbaan stond.
De man die wijdbeens op zijn brommer zat. Het jongetje dat tegen zijn buik leunde terwijl hij glimlachend schuin omhoog naar de man keek. Het een paar jaar oudere meisje vlak bij de brommer met twee kleine ijsjes in haar hand.
Aan de overkant van de straat twee vrouwen. De een in een zwarte djelabba. De andere in een opvallend kort rokje, een vormeloos leren jack en waarschijnlijk sexy bedoelde, maar eigenlijk nogal plompe laarsjes, die haar in vleeskleurige panty gestoken benen niets extra’s gaven.