Nijlpaard en Konijn zitten dicht tegen elkaar aan in de speelgoeddoos. Nijlpaard met zijn pootjes als stompjes recht vooruit, Konijn met haar vier poten verstopt onder haar lijf.
‘Het is weer zover hè,’ zegt Konijn en ze zucht diep.
Maandag
Grens
Ze slaapt slecht, piekert veel en nu zit ze bij mij in de spreekkamer.
“Grens” verder lezenDe nacht
Als het een foto was geweest waren er drie beelden die de aandacht hadden getrokken.
De oude man in de witte djellaba met dito haar die schuin vooroverleunend op zijn stok midden op de rechter rijbaan stond.
De man die wijdbeens op zijn brommer zat. Het jongetje dat tegen zijn buik leunde terwijl hij glimlachend schuin omhoog naar de man keek. Het een paar jaar oudere meisje vlak bij de brommer met twee kleine ijsjes in haar hand.
Aan de overkant van de straat twee vrouwen. De een in een zwarte djelabba. De andere in een opvallend kort rokje, een vormeloos leren jack en waarschijnlijk sexy bedoelde, maar eigenlijk nogal plompe laarsjes, die haar in vleeskleurige panty gestoken benen niets extra’s gaven.
Weg
Donderdag, eind van de middag, er zijn geen klanten in Mats Foonshop. Als er nu nog iemand een telefoon komt kopen, kan ik vanavond tenminste naar de film, denkt Mat. Het is verdorie geen vetpot. Hij grijnst, besluit om toch vast een film uit te zoeken op zijn telefoon.
“Weg” verder lezenSpaans sterrenrestaurant dicht
Bregje van der Steeg las in de krant ‘Spaans sterrenrestaurant dicht voor onderzoek naar sterfgeval’. De kop maakte van alles in haar los en ze besloot haar schrijfvrienden uit te dagen om in maximaal honderd woorden te reageren op deze kop. Hieronder vind je een bloemlezing.
“Spaans sterrenrestaurant dicht” verder lezenOuder worden
Vertel me de pijn
van het dragen
het baren
het scheuren in de nacht.
Mijn wereld gekeerd
maar voltooid
als jij lacht
Vertel me de heimwee
van het zwaaien
het weggaan
het ontdekken de wereld in
jij nog zo klein
maar ook groot
in iedere zin
Vertel me de strijd
van grenzen verleggen
het botsen
van karakters in veiligheid
mijn armen gekort
jouw benen
gegroeid naar zelfstandigheid
Vertel me de trots
van een stapje terug
het besef
jij geen kind meer maar ouder
mijn wereld ontkiemd
onvoorwaardelijk verliefd
maar nog altijd een schouder
Maar zwijg me de stilte
van verwachten vervreemd
van het niets meer
Toch overbodig
Mijn wereld begoocheld
geen kind noch als ouder
heeft mij immers nodig
Het koor
Eindelijk, eindelijk kon ze weer naar het koor. Ze had het echt gemist, maar met haar nieuwe baan, de verhuizing en alle andere stress had ze het niet kunnen opbrengen om te gaan. Thuis had ze alle songs geoefend en zelfs ook de choreo’s. Haar zoons riepen dan dat dat er vet achterlijk uitzag. Met een paar van haar stemgroep had ze ook de afgelopen maanden gezellig contact gehad, met die paar anderen natuurlijk niet. Maar ach, dat zou ook wel weer loslopen.
“Het koor” verder lezenBiertje?
Door de muren heen klonk gegil. Voetstappen op de trap. Een dichtslaande deur. Gebonk, gekraak, opnieuw gegil. De buren hadden weer ruzie. Verstijfd zaten ze in de huiskamer. Elk van hen ging anders om met de agressie van de buren. Zijn vrouw wilde in gesprek blijven. Zijn beide zoons trokken zich terug op hun telefoon. En hij? Hij wenste de buurman dood.
“Biertje?” verder lezenStel niet uit tot morgen
Hoe staat het in de tweede maand van het jaar met uw goede voornemens? Vergeten, kwijtgeraakt of bewust ter zijde geschoven? Mocht het goed gaan met uw voornemens dan hebt u vast een haalbaar doel gesteld dat u meer oplevert dan het u kost. Dat is fijn! Doelen halen geeft een goed gevoel en een goed gevoel vraagt om meer. Wanneer de goede voornemens alweer in de prullenbak liggen is het doel vast te ambitieus geweest en kostte het meer dan het opleverde. Dat geeft een slecht gevoel en dat wil niemand.
“Stel niet uit tot morgen” verder lezenSchijn van tijd
Het is de schijn van alle tijd
te hebben wanneer we jong zijn
de toekomst is een woestijn
van loze anonimiteit
uren hangen dagen in de kroeg
zonder zorgen wordt verbeid
er is nog geen vergetelheid
het heden leeft genoeg
Tot het denken in ons knikt:
wie zijn wat waarvoor
omdat de tijd nu voelbaar tikt
vluchten we gehaast maar door
in snel beminnen met geveinsde taal
en versterven zo ons kort verhaal